ΑΚΤΗ

Σπασμένα κατάρτια ξεχωρίζουν απ΄την όχθη,
σπασμένες ζωές ξεψυχούν στ΄ακρογιάλι,
συχνάζουν αηδόνια στ΄αλμυρίκια;
Πως να γλεντήσουν στις χαρές,
και πως ν΄αντέξουν τις φθορές του χρόνου,
δυο μάτια που θωρούν από μακριά;
Ξενύχτηδες αδειάζουν μπουκάλια
εκεί που άλλοι αποθυμούν ζωής στολίδια,
στις άμμου τα κοχύλια ακούς ιστορίες παλιές.
Πας, μια φωτιά και μια κιθάρα
μια ψάθα, δυο φιλιά και λίγα άστρα.
Μια  αγκαλιά με δάκρυα ποτισμένη.
Τι απομένει;
Τρεξίματα, αναμαλιάσματα
άτσαλο άρπαγμα, γεμάτο πόθο.
Της μοναξιάς το μονοπάτι
άδειο κρεβάτι
κι ο αναστεναγμός βαθύς πολύμορφος.
Τι απομένει;
Στιγμή χαμένη στο απέραντο γαλάζιο ψάχνω.

ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΩ ΤΩΝ 15

Μπήκα σε ένα δάσος με νεανικές ψυχές,
παρθένο και ανάκατο,
ψάχνω να βρω μια άκρη.
Κουβάρι μπερδεμένο με λάθος αρχές, με λάθος σκέψεις.
Όλα κοινά, οι ρίζες άγνωστα αναπτυγμένες.
Νέος καιρός, το χάσμα των γεννεών εδώ βρίσκει βάση.
Τα πάντα θέλουν εξήγηση και αποκατάσταση, αλλιώς παραμεθοριοποιούνται.
Δεν υπάρχει η γνώση της οντώτητας
δεν υπάρχει η γνώση του αυτοσεβασμού
δεν υπάρχει η γνώση των ορίων του δικαιώματος και της υποχρέωσης.
Η έννοια της ανθρώπινης σχέσης ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα λάθος βαλμένη.
Τα πάντα μας ανήκουν αν μας δωθούν με χρόνο αόριστο.
Αποδοχή λαθών καμία.
Ο αποδιωπομπαίος τράγος σημαία πελώρια
φτερούγες μητέρας που προστατεύουν τον εαυτό απο τον εαυτό.
Ο φόβος της αλήθειας ερημιά ζωής
σταχτύ τοπίο τα οράματα και τα θέλω.
ΤΡΟΜΟ στα μάτια μου αντίκρυσα.
Αναρωτιέμαι πως το μπέρδεμα τη λύση του θα έβρει
και ηρεμία και γαλήνη θα αναπηδήσει μέσα απο τις πληγές

ΑΛΆΦΡΩΜΑ

Στην πόλη που μεγάλωσα και θέριεψε η ζωή μου,
αστράφτουν τ΄ άσπρα και φεγγοβολούν στον ήλιο,
της θάλασσας το γαλανό σου μιλά για τη γαλήνη,
ακόμα κι αν τ' ασπράδια της χαλάνε τ' όραμα σου,
και βγαίνεις στο λιμενοβραχίονα στου λιμανιού την άκρη
και αλαλάζεις δυνατά και βγάζεις τα σωθικά σου.
Κανείς δεν θέλει να σου πει,
κανείς να σε ταράξει,
και αν δεν ξέρει τι περνάς απλώς δε σε κοιτάζει,
ξωπίσω σου παραμιλά, χασκογελά, πομπεύει,
μα όταν έρθει η σειρά κατανοεί και κλαίει.
Σαν περπατάς στον άνεμο τον κρύο το χειμώνα
στης πατατούκας τον γιακά κρύβεσαι και ζεσταίνεις.
Στο δρόμο σαν κλωθογυρνάς χωρίς δουλειά και χάσκεις
όλο και κάποιον απαντάς την ώρα σου να χάσεις
η καλήμερα και το γεια θεού ευχές τις δίνεις
και συμπονά και ευτυχείς το χέρι σου να δίνεις.
Τις αναμνήσεις προσκηνάς και τίποτα δε θες ν' αλλάξεις
μα έχει ο καιρός γυρίσματα κι οι φίλοι σε ξεχνάνε
αλλάζουνε τα πρόσωπα και τα μπετά πενθάνε.
Σαν τις ρίζες σου ξεριζώσεις για καλά επιστροφή δεν έχει
λυπάσαι κι ο πόνος ξεχυλά μα πίσω δε γυρνάνε
σιγά σιγά τα χρωματα αρχίζουν και ξεθωριάζουν
μα η καρδιά τα σωθικά το πόνο δε ξεχνάνε.
Και σαν χαθούν τα γονικά και στο θεούλη πάνε
μονάχος μένεις εκεί να και οι τοίχοι σε κοιτάνε
και πάνω τους βλέπεις τις μορφές να σου χαμογελάνε
κι όλα ξανά γίνονται όλα όπως πριν, τα γονικά μιλάνε
μα έχει ο καιρός γυρίσματα και οι μορφές αλλάζουν
και χάνεις τα τοιχώματα και οι μορφές πενθάνε
πενθεί και η καρδούλα σου το στόμα δε μιλάει
να μη πονέσουν οι καρδιές ως η δική πονάει

Κράτησε το βλέμα μου το απέραντο γαλάζιο
και συ στολίδι καταμεσής στέκης κι αγνάντι κάνεις
μοιάζεις αψύχο σώμα, μέταλλο μα τη ζωή αναπνέεις
στο μάτι όποιου σε θωρρεί και φαντασία έχει.
Κορμί στητό και ζωηρό εξάπτει ονειροπόλους
και χαίτη ασήμι καθαρό στην ιστορία μέρος έχει λάβει
δίνει εντύπωση βικτωριανή για τα παιδιά αρμοσμένη
χάδια αμέτρητα έχει γευτεί άθελα δοσμένα απ' τον καθένα
κι ερωτευμένων πόθους, μυστικά κρυφακουσμένα ξέρει
κι έχει στιρήξει ανθρώπους πληγωμένους
κι αλάτι δακρύων έσμιξε μ' εκείνο του πελάγου
και γέλια χάρηκε πολλά και λόγια, υποσχέσεις
κι αλήθειες και ψέματα
και νοσταλγίες και θύμησες
και ταξίδια έκανε νοητά με λόγια του αέρα.
Πίστεψε τη φαντασία αν μπορεις και χαίρου ότι παίρνεις.....................

Αλεξάνδρα – Αλεξάνδρα που  ‘χεις κόψει τα μαλλιά

Μ’ έχεις κάνει άλλο άνδρα δε μου άφησες  μιλιά

Με το λάγνο σου το βλέμμα τις εικόνες όλες φθείρεις

τη ζωή μου κάνεις ψέμα  στον γκρεμό με παρασύρεις

Αλεξάνδρα – Αλεξάνδρα  γάργαρο νερό και ήλιος

Θάλασσας υγρή πνοή κι απαλό αγέρα χάδι

Να  ‘ρθω στην αγκάλη σου τούτο εδώ το βράδυ

Με τη φλόγα σου να ανάψεις τη φωτιά μες το σκοτάδι

Αλεξάνδρα – Αλεξάνδρα άπιαστο όνειρο για άνδρα

Ξωτικά σε τριγυρίζουν κι άγγελοι μόνο σ’ αγγίζουν

Μα στο λέω να το ξέρεις στο μυαλό μου βάζω στόχο

Στην αγκάλη μου μια μέρα να  σφιχτοκρατώ τον πόθο

Χθες πήγα για ψάρεμα.
Όχι μακριά, κοντά θα το λεγα.
Ο ήλιος, ήτανε νωρίς, και μου έκαιγε το πρόσωπο μέχρι που άρχισε να γέρνει.
Οι εναλλαγές στο χρώμα του ουρανού ήταν το κάτι άλλο και ο αντικατοπτρισμός στη θάλασσα σε γοήτευε καθώς τα σύννεφα περνούσαν και έδιναν μια το φως του ήλιου και μια το θάμπος τους. Μπλε!!!!!!!!!!!!!! τι όμορφο χρώμα.
Μαζί με το κυματισμό, σου χαρίζει απέραντη γαλήνη ειδικά όταν ο απόηχος της πόλης απλά υπάρχει.
Και έρχεται το λιόγερμα και ο ουρανός αλλού γαλάζιος είναι , αλλού είναι τιρκουάζ και αλλού παίζει με το κόκκινο και το κίτρινο και φτιάχνει σχήματα περίεργα.
Τέλειος ζωγράφος ο θεός!!!!!!!!!!!!!
Και όλα αρχίζουν να χάνονται και πάλι μια άλλη απόχρωση του μπλε, πιο σκούρα τούτη την ώρα, άλλη στη θάλασσα και άλλη στον ουρανό.
Το λυκόφως να σου παίρνει το φως από τα μάτια σου, λες και κοίταζες ατέλειωτες ώρες τον ήλιο.
Και έρχεται το φως του δήμου αυτή τη φορά να ισορροπήσει λίγο την όραση, να μπορέσει να δει το θαύμα της φύσης με άλλο χρώμα τον ουρανό και άλλο τη θάλασσα, ακόμα πιο σκούρα. Και τα βουνά να διαγράφονται απέναντι και τα φώτα της πόλης να σου τονίζουν ότι ζεις. Τα άστρα του ουρανού να σου δείχνουν τη θέση τους, και εσύ να προσπαθείς να νικήσεις την ανταύγεια από το φως των ανθρώπων, και να τα γνωρίσεις να τα δεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και..........................

Στα λόγια ποτέ δεν τα κατάφερνα.
Είναι ασύνδετα οι εικόνες του μυαλού μου και το τώρα.
Κατανοώ μα τρέχω λες και ο χρόνος δεν θα φτάσει.
Υπάρχουν κενά που πρέπει να καλύψω.

Μέσα στο φως των αστεριών τα άτια καβαλάνε

και με το φως της χαραυγής με το μυαλό ξυπνάνε,

γιορτάζουν οι ψυχές θαρρώ χορεύοντας στων άστρων το φέγγος

και κυματίζει η θάλασσα σαν τη φωτιά αντικρίζει.

Τη δύναμη του ουρανού ποιος τάχα θα δαμάσει

 σαν παρασέρνει τη καρδιά και ποιητές μας βγάζει.

Αλλοπρόσαλλα μπορώ εσένα να κοιτάζω

μα είμαι του ουρανού χρυσός

 και κόκκινη σαν αίμα

 και με ανάσες σ αγαπώ

τα χάδια μου σου κλέβω

και σε φιλώ,

 ροδόσταμο σου στάζω σαν έρθει ο αυγερινός τον κόσμο σου,

σου τάζω......................

Το κανίς με το κανό
ποίος το γνώριζε? κανείς!!!!
πήρε απόφαση τρελή
τον κόσμο αυτός  να τον γνωρίσει .
με το κανό του τράβηξε μπροστά
πέρασε πόλεις και βουνά
κατέβηκε ποτάμια
πέρασε θάλασσες πολλές
Πήγε στην Αμερική
πέρασε κι απ' την Αφρική
Στις Ινδίες πήρε ανάποδα τον δρόμο
και στην Κίνα έπλεξε μεταξωτό πανί
στους Μογγόλους τους βρήκε όλους
στη Τζαπάν φορτώθηκε σε ένα βαν
και στην Αυστραλία παραλίγο να γίνει λεία
στη Χιλή πήρε φιλί
και στον Καναδά βρήκε επιτέλους φιλενάδα
στη Σκωτία γνώρισε τους αθανάτους
στη Γαλλία τους φευγάτους
στο Μαρόκο απέκτησε τη Κόκο
και στο Νείλο βρήκε φίλο
στο Κατάρ και στη Λιβύη πήρε ενθύμιο ένα δύο
στη Ρωσία και τη Νορβηγία πήγε στο ωδείο
Γερμανία κι Ουγγαρία έκανε μια αγγαρία
μα όπου κι αν ξεκουραζόταν
ένα πράγμα ονειρευόταν
του χωριού του την αυλή
και της μάνας το φιλί........................

Κρύβομαι να ξεχάσω το θυμό μου
δεν έχω γνώση από που προέρχεται
απλά είμαι θυμωμένη
κοίταξα γύρω μου μήπως και βρω το λόγο
όλα μ' ενόχλησαν και όλοι μ' ενοχλούν
δεν υπάρχει φταίχτης αληθινός
όλα είναι στο μυαλό μου όλα είναι μέσα μου
πιο ρεαλιστικά δεν γίνονται τα γεγονότα
κρύφτηκα να θάψω τον θυμό μου
δεν είναι δίκαιο να είμαι έτσι
βαρέθηκα
σε όλα είμαι μόνη
δίνω δίνω και τι μ'αυτό ....................

παίξε στου ανέμου το πέρασμα

πέτα κι εσύ μαζί του στου κόσμου τα μέρη

χόρεψε μαζί του στη φύση

και γέμισε με τη παρουσία σου τα γύρω

παίξε στης θάλασσας τον αφρό με τα κύματα και τους γλάρους

γίνε μια στάλα της βροχής και πλύνε του κόσμου τη θλίψη

γίνε αύρα σε γη και ουρανό

στο χώμα στα πέταλα των λουλουδιών στο τίποτα

χόρεψε και γέμισε τον κόσμο ομορφιά

δώσε ένα φιλί στον άνεμο να το πάει σε κάθε μάγουλο

σε κάθε χείλη σε κάθε μέτωπο μαλλί

δώσε ένα χάδι στη δροσιά να το νιώσουν όλα τα πλάσματα

και πάρε τη χαρά ότι έκανες κάτι καλό

και πάρε τη χαρά ότι αγάπησες όλο το κόσμο χωρίς αντάλλαγμα

και πάρε τη χαρά ότι είσαι πλάσμα του θεού 

και ο θεός απλόχερα θα σου τα δώσει

και ερωτεύσου αυτό που όλοι θέλουν 

μα δειλιάζουν 

μα φοβούνται

πάρε δώσε ζήσε

φιλί και έρωτας κορμί και ζεστασιά

υπάρχεις 

πάρε και δώσε 

ζήσε και αγάπα

πόνος κι ομορφιά 

υπάρχεις

αισθήματα και σκέψεις

αλήθειες και ψέματα

ΥΠΑΡΧΕΙΣ...............................

Ξυπνάς ένα πρωί με ευχάριστη διάθεση.
Νιώθεις πως είσαι βασιλιάς στο δικό σου κόσμο.
Θέλεις να κάνεις πολλά και η ζέστη του ήλιου σε μεθά.
Σηκώνεσαι, πλένεσαι, ντύνεσαι και φωνάζεις καλημέρα.
Πίνεις μια κούπα καφέ και απολαμβάνεις το πανέμορφο πρωινό.
Νιώθεις πως είσαι βασιλιάς στο δικό σου κόσμο
Θέλεις να δώσεις πολλά και χαμογελάς στο κόσμο που περνά από μπροστά σου.
Δίνεις και παίρνεις αισιοδοξία.
Δίνεις και παίρνεις προσοχή.
Παίρνεις βαθιά αναπνοή και ξεφυσάς με την απόλαυση της ικανοποίησης.
Είσαι με τους νικητές της μέρας.
Παίρνεις βαθιά αναπνοή και ξεφυσάς με απόλαυση και φωνάζεις καλημέρα.
Σήμερα είσαι με τους νικητές ότι και να συμβεί.
Σήμερα χαμογελάς και είσαι νικητής.
Πίστεψέ το και θα είσαι.

Πίσω από τα λόγια
υπάρχουν κρυμμένα αισθήματα
Πίσω από το βλέμμα το σταθερό
υπάρχει το τρέμουλο της καρδιάς
Πίσω από το ψέμα
υπάρχουν λόγοι που την αλήθεια κρύβουν
Πίσω από αυτό που κοιτάς
μπορείς να δεις?
Μια μελωδία αγγίζει
αυτό που δε θες να φανερώσεις
Μια μελωδία γαληνεύει
ατίθασο πνεύμα καλά κρυμμένο
Μια μελωδία ξυπνά
σκέψεις και λέξεις που δεν έχεις ξαναπεί
Πίσω από αυτό που κοιτάς
μπορείς να ακούσεις?
Μια γεύση γλυκιά
ηδονίζει τη στιγμή
Μια γεύση γλυκιά
σου αλλάζει την πίκρα
Μια γεύση γλυκιά
σου χαρίζει ένα λεπτό ξενοιασιάς
Πίσω από αυτό που κοιτάς
μπορείς να τη δώσεις?

έχω τόσα να σου πω βγαλμένα απο τη καρδιά
έχω τόσα να σου δείξω που τα δικά μου μάτια βλέπουν
έχω τόσα να σου δώσω που έφτιαξα μονάχος
είμαι εδώ κοίταξέ με και μη με προσπερνάς
είμαι εδώ κοίταξέ με και μη μ' απαρνίεσαι................

Κάτσε στο πλάι και μη μιλάς.
Άκου, βλέπε, σιώπα.
Μη μιλάς αν δεν έχεις γνώση.
Μη μιλάς πριν σκεφτείς.
Παρακολούθα να μαθαίνεις.
Άκου να μαθαίνεις.
Οι μεγάλοι ξέρουν και οι μικροί μαθαίνουν απ' αυτούς.
Μην αντιμιλάς οι μεγάλοι έχουν το λόγο τους όταν σου λένε κάτι.
Όταν υποτάσσεσαι γίνεσαι αφεντικό!!!!!!!??????????!!!!!!!!
Καλύτερα να μη μιλάς και ας γνωρίζεις.
Του φεύγα η μάνα δεν έκλαψε ποτέ.
Και να οι δειλοί στο δρόμο χυμένοι.
Αχ!!!! πόσο λάθος μεγαλωμένοι.
Πόσο λάθος αρχές.
Είσαι ρουφιάνος όταν λες την αλήθεια?
Είσαι συμφεροντολόγος όταν υπερασπίζεσαι το δίκιο σου?
Μυστικά μυστικά μυστικά
Αν σου πω την αλήθεια δεν θα καταλάβεις?
Μόνο οι μικροί διαστρεβλώνουν την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Σε ενημερώνω αν και δε σε αφορά!!!!!!!!
Τι είναι αυτό που γίνεται γύρω μου εν αγνοία μου και δε με αφορά?
Μήπως πρέπει να το κρίνω εγώ αν με αφορά η όχι?
Όσο ψηλά και να είναι κανείς δεν πρόκειται να γίνει θεός.
Η εξουσία σε αλλοπαίρνει και ακολουθείς πιστά τα βήματα των προηγούμενων.
Χάνεσαι στα μονοπάτια της και νομίζεις ότι είσαι κερδισμένος.
Που κάνεις τη διαφορά? ΠΟΥΘΕΝΑ
ΑΝΟΗΤΟΙ!!!!!!!!!!!! όπως θα έλεγε και ο Σωκράτης
Η αλήθεια δεν κρύβεται όσο κι αν θέλεις να την κρύψεις.
Μπορείς να κρύψεις το φως του ήλιου?
Τίποτα κρυφό υπό τον ήλιο!!!!!!!!!!

Σε παρακολουθώ.
Σε παρακολουθώ και συ δεν γνωρίζεις καν την υπαρξή μου.
Σ' ακολουθώ, σε παρακολουθώ και βλέπω και παρατηρώ.
Δεν κρίνω, δε συμφωνώ, δεν διαφωνώ.
Συμμετέχω αόρατα.
Στων κωφάλαλων τον κόσμο πλάθω ιστορίες.
Ιστορίες από αφηγούμαι σαν μέλος τους κι εγώ.
Αποπλανώ, παραπλανώ.
Ποιος να κατηγορήσει τον παραμυθά?
σαν ψέματα αφηγείται βγαλμένα απ' την αλήθεια.
Ποια αλήθεια?
Τη δική μου?
Τη δική σου?
Των άλλων?
Παιχνίδια!
Δικό μου μυαλό, δικοί μου ήχοι.
Ειρωνεία! Δική σου ζωή.
Ποιά η αλήθεια και που το ψέμα?

Κάθε μέρα ακούω τη φωνή σου,
και τα αισθήματά σου με φορτώνεις
άλλοτε να με ξεσηκώνεις,
άλλοτε να με προσγειώνεις στα κοινά που τόσο θέλω να αποφύγω.
Θα ήθελα να φύγω.
Μα η φυγή δεν είναι λύση, είναι παγίδα.
Από τη μια των ανθρώπων μου θέλω την φροντίδα να την έχω
όμως μαθαίνω και δε μπορώ τη μοναξιά σαν μου επιβληθεί στο χρόνο.
Δε θέλω αναδρομές μονάχή μου να κάνω
θέλω επιδρομές κι αγάπη και παιχνίδι
θέλω να βλέπω ν' αντιδρούν στο άγγιγμα, στο χάδι
έτσι αντιλαμβάνομαι πως ζω.
Μέσα από το χαμόγελο, μέσα απ τη  γκριμάτσα
μέσα από το γέλωτα, τη προσβολή,την ύβρη
αψιμαχίες και φιλιά, ματιές που ανάβουν πόθους
σαν κοιτώ αντιλαμβάνομαι ότι ζω
σαν τα περνάω Υ Π Α Ρ Χ Ω 

Ήρθες σα το χιόνι στα βουνά

Κι έφυγες με τη βροχή στους  κάμπους.

Είμαι μόνη μου και πάλι

Όσο κι αν πονώ δε σε φέρνει πίσω.

Τι θα μπορούσε  να σε κρατήσει άλλωστε

 Για πάντα εδώ κοντά μου

Αν αυτό ήταν η αγάπη σου

Δεν θα έφευγες ποτέ

Μακάρι νάμουν κάτι  ξέχωρο για  σένα

Αυτό που μένει από την αναπνοή σου

Μια γωνιά της γης δική σου

Μακάρι νάμουνα η οασή σου.

Για πάντα θα είμαι εδώ

Κόκκος άμμου στην έρημο της ζωής 

Που περιμένει τον άνεμο μιας πνοής

Για να την πάρεις μαζί σου

Η ματιά σου με παγώνει και τρελά μ’ αναστατώνει όταν με κοιτάς

Η φωνή σου με πληγώνει και στ’ αυτιά μου φθάνει μόνη όταν μου μιλάς

Τα’ άγγιγμά σου φλόγα ανάβει και ο πόθος με ταράζει όταν  μ’ ακουμπάς

Σε κοιτώ και σιγολιώνω  και τα πόδια στερεώνω μη ρεζιλευτώ

Θέλω να σου πω πως νιώθω και στο στόμα λέξεις κλώθω μήπως κάτι πω

Στο σκοτάδι ανοίγω μάτια να σ’ ονειρευτώ

Οπτασία της ζωής μου θέμα εσύ της προσευχής μου άγγελε τρανέ

Απ’ το φως σου λίγο δως μου ……………… τύραννε καλέ 

Η επιστροφή ευχάριστη.

Η εξέλιξη αναπάντεχη.

Οι ήρωες γεμάτοι αλήθεια,

Την αλήθεια της ζωής μας.

Πράγματα που πρέπει να μένουν κρυφά,
φανερά,
 αληθινά μέσα στου μυαλού τα ταξίδια .

Τα μάγουλα ροδίζουν στη σκέψη,
στη πλάση της εικόνας.

Το σώμα ανταποκρίνεται στης ηδονής το κάλεσμα .

Σε κάνει να πιστέψεις πως είσαι και συ ένας ήρωας.

Ανήθικο.

Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο ποιος ξέρει?

Ποιος έβγαλε ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό?

Γιατί να ακολουθήσω τη ροή του ποταμού?
κάτι μπορεί να ξέρει ο σολομός που πάει ανάποδα.

Κουραστικό το ταξίδι κόντρα στον άνεμο κόντρα στο κύμα.

Συμβιβασμός.

Εμείς εκεί σταθεροί στο φόβο της κόπωσης γινόμαστε πρόβατα επί σφαγής.

Εμείς εκεί σταθεροί στο φόβο του να είσαι παρίας.

Το ξέχωρο, το όμορφο, το άσχημο, το ξένο.

Αυτό που ταράζει την ηθική που ταράζει ότι έχτισε και νόμισε ένας
που εμείς ακολουθούμε πιστά χωρίς να γνωρίζουμε το γιατί.

Είσαι έφηβος και θέλεις να βάλεις τους δικού σου όρους.

Πλανιέσαι.

Πολεμάς, χύνεις το αίμα σου, χαρίζεις τους χυμούς της νιότης σου, θαρρώντας.

Και έρχεται η ώρα της αλήθειας.

Η ώρα της επιβίωσης και μπαίνεις στο καλούπι.

Και μέσα σου αποζητάς της νιότης τα χαμένα.

Έφυγες τόσο ξαφνικά χωρίς αντίο

Δεν άντεχες να μάθω το γιατί

Έφυγες τόσο ξαφνικά χωρίς μια λέξη

Δεν άντεχες να ακούσω τι θα πεις

Έφυγες να βρεις ότι δεν είχες

Πόθοι αζήτητοι, δεν είχαν ειπωθεί

Έφυγες  αφήνοντας το κρύο

Το γκρίζο για αρχή

Μα όπου κι αν πας

Ότι κι αν βρεις

Ότι ποθήσεις

Ότι ζητήσεις

Εγώ θα είμαι εδώ

Εγώ θα είμαι εδώ

Τι κι αν έφυγες, είσαι κομμάτι της ζωής μου

Δεν ξεχνάς, δεν παύεις να ζεις

Κατηγορείς, μα θυμάσαι , συγχωρείς

Κι αγαπάς γιατί το μπορείς

Λοιπόν όπου και να πας

Ότι  κι αν πεις

Ότι κι αν δεις

Ότι κι αν γευτείς

Εγώ θα είμαι εδώ

Εγώ θα είμαι εδώ

Ένιωσα μόνη και βγήκα σους δρόμους τον ήλιο της άνοιξης να αισθανθώ

Και είδα εσένα στον απέναντι δρόμο αμέριμνα να προσπερνάς

Είχες το ύφος το δήθεν το μήπως κι αναρωτιόμουν πως τα περνάς

Όταν την είδες σταμάτησες κι είπες πως δεν την ξεχνάς

Γύρισα πλάτη περπάτησα πάλι τον ήλιο να βρω

Και σκόνταψα πάνω σε μία κυρία με άσχημο στόμα να την κοιτώ

Το μάτι γυρνάει μα πάλι τον ήλιο ψάχνω να βρω

Και σκέφτομαι τάχα στον κόσμο ετούτο πως διάολο κολλώ

Σηκώνω το χέρι και λέω τι κάνεις σε μία γνωστή

Και μια καλημέρα στον άντρα πιο πέρα που νομίζει ότι είμαι τρελή

Στη στάση σκυλάκια αδέσποτα τρέχουν σε μένα να ‘ρθουν

Να παίξουν να δέσουν αφέντη να βρούν

Κι εγώ τα χαϊδεύω μαζί τους και παίζω μα δεν τα κρατώ

Πώς φυλακίζω και πώς χωρίζω χωρίς να σκεφτώ?

Τη φύση τους κλέβω και τα παιδεύω χωρίς να ρωτώ.

Και σκέφτομαι πάλι στον κόσμο ετούτο πως διάολο κολλώ

Ένας αφανής ήρωας, μα τόσο αγαπημένος, δίνει χωρίς να νοιάζεται τι πίσω θα γευτεί.

Ετούτο το χαμόγελο των γύρω του λαμβάνει και αυτό ασυνείδητα τον
ευχαριστεί.

Τριγύρω του μια ζεσταμένη ακτίδα και αυτός πελώρια μικροσκοπικός
χαμογελά με ήρεμη τη συνείδηση πως κάτι έχει προσφέρει.

Τίποτα πίσω δεν άφησε και μπρός του δε περιμένει, μονάχα στης στιγμής το πέρασμα αρπάζεται και δένει.

Ιστορίες αλλόκοτες, παράξενα γραμμένες έχει σε όλους κάτι να πει
και από όλους κάτι να υπομένει.

Διδάσκει και διδάσκεται στο πέρασμα του
χρόνου και οι θύμησες αυξάνονται και πλημμυρίζει όλος με ζέστη.

Μια ζεστασιά συναίσθημα μια ζεστασιά ονείρου, ονείρου που δε ονειρεύτηκε μα έζησε εξ
ολοκλήρου.

Πορεύτηκε μες τη ζωή και μέσα από αυτά που χάνει κερδίζει ολοένα πιο πολλά που τόσο τα θαυμάζει.

Κρατάει ένα χέρι τρυφερό και ένα σκληρό ατσάλι και στέκεται μπρος στο θεό άνθρωπος όλο χάρη.

Ένα ξέφωτο στο χρόνο.

Χρώματα  σε λευκό πανί.

Σένα ξένο μέρος μακρινό, από κει που της γέννας το φως πρωτόδα, χάρηκα αγκαλιά.

Σένα μπαλκόνι κρεμασμένη στης νύχτας το φως μαγεύτηκα και κορόιδεψα τις σκιές του φεγγαριού.

Μέθυσα.

Έτσι τουλάχιστον στους άλλους έλεγα.

Εγώ ήξερα τι είναι αλήθεια και τι ψέμα.

Όμως φχαριστήθηκα. Έκλεψα χαρά χωρίς να δώσω λύπη σε κανένα.

Νοσταλγώ την δόλια συμπεριφορά μου αυτή

Ένα κορδόνι η ζωή μου

Που λύθηκε σαν έφυγες εσύ

Ποιο χέρι θα το ξαναδέσει;

Ποιο μάτι θα το ξαναδεί;

Μια νότα ξέμπαρκη η ψυχή μου

Που ψάχνει ρεφρέν για να κρυφτεί

Την άφησες μετέωρη χωρίς το στίχο

Και δεν έχει τίποτα να πει

Έγραψα  «στοπ» στο τοίχο απέναντί μου

Για να θυμάμαι τι χρώμα έχει λέξη μοναξιά

Για να θυμάμαι να τη σβήνω

στα στήθη μου σα φουντώνει η φωτιά

Καθάρισες το τραπέζι κι έκρυψες

Το κρασί σου το γλυκό για να μη πιω

Θυμόντας σε και μεθύσω

Και χωρίσω τη γη απ’ τον ουρανό

Τα’ αστέρια απ’ το φεγγάρι

Κι είναι και τούτα σα και με

Τώρα που έφυγες εσύ 

Είναι πολλά αυτά που θέλω να σου πω, πατέρα.

Είναι πολλά αυτά που θέλω να ρωτήσω, πατέρα.

Παρεξηγημένη ζωή, πατέρα.

Στραβά μεγαλωμένος, πατέρα.

Ξεκάθαρη σκέψη με λάθος ειρμούς.

Στραβά παρμένες του κόσμου οι ενδείξεις.

Μαρτύριο οι σκέψεις σου καμωμένες ανάποδα

Κλεισμένος στου μυαλού τους λαβύρινθους νομίζεις το σωστό πως είναι

Κοιμήσου και κοίτα τι έχασες και κρίνε

Κοιμήσου και συγνώμη μη ζητάς από κανένα

Μονάχα από σένα ζήτα ευθύνες και μέτρα αυτά που σου συνέβησαν εδώ.

Ζητώ συγνώμη που δε σου είπα σαγαπάω

Ζητώ συγνώμη που εμένα σκεφτόμουνα συχνά

Ζητώ συγνώμη που δεν ήμουνα κοντά σου

Λυπάμαι που τώρα είσαι μακριά.

Δως μου αλήθεια κι ας πονέσω.

Το ψέμα σου κράτα δεν το μπορώ.

Το κρυφτούλι σε μια σχέση είναι το λάθος και αλήθεια δεν είναι να λες σ' αγαπώ.

Το χέρι σου δως μου απλά να κρατώ και δύναμη παίρνω χωρίς να κοιτώ.

Είναι κρίμα να φθείρεσαι στης ύλης το κέρδος και ν’ αφήνεις τον χρόνο απλά να κυλά.

Έλα να πορευτούμε μαζί σαν δυο φίλοι και τότε θα πάνε όλα καλά.

Σε φίλο καρδιάς δεν έχεις ανάγκη να κρύψεις ούτε από κάτι για να κρυφτείς

Είναι εκεί σε κάθε σου βήμα δεκανίκι γερό για να πιαστείς.

Είσαι εσύ κι ο εαυτός σου, καθρέφτης που βλέπεις χωρίς να ντραπείς

Κουβέρτα ζεστή για όταν κρυώνεις, βρύση στη κάψα για να πλυθείς

Μην κλείνεις την πόρτα σ ‘ αυτούς που σ’ αγαπάνε

Αλήθειες σου λένε κι ας μη συμφωνείς

Λάθη αν κάνουν μην  απορρίπτεις εκεί εσύ φίλος τους να σταθείς

Δεκανίκι δικός τους να γίνεις, χωρίς να ζητάς, χωρίς να γευτείς

Όσα θα δώσεις ξανά θα τα πάρεις κι ας μη τα ζητήσεις εκεί θα τα βρεις.

Που είστε αξίες της γραίας γενιάς,  ελπίδες στης μάνας τη γέννα ξερνάς

Ευχές και λαμόγια,  ψευτιά και χολή, στων παθών την εικόνα η ανάσταση ζει.

Δίπλα μου κάθισες να πιείς ένα ποτό

Την πλάτη μου άγγιξες για λίγο

Η ώρα περνά και ο τόπος άβολος

Για οτιδήποτε να κάνεις.

Ένα σκούντημα και ο θυμός

Πλημμύρισε για λίγο το μυαλό μου

Γυρνώ-γυρνάς και φεύγει ένας λυγμός

Τι είναι τούτο που κοιτώ

Τι μάτια, τι βλέμμα, τι χρώμα

Πρέπει να φύγω από εδώ

Δεν υπάρχει στιγμή δεν υπάρχει ζωή δεν υπάρχουν σύνορα στη σκέψη

Δεν υπάρχεις εσύ δεν υπάρχει αυτή δεν υπάρχουν σχήματα και πρέπει

Απλός παρατηρητής

Κλεμμένες στιγμές κλεμμένες χαρές κλεμμένοι πόθοι για ευτυχία

Ήχοι πολύπλοκοι, φωνές ποικίλες και θόρυβος μες την πολυκοσμία

Απλός παρατηρητής

Ένα βήμα μπροστά ένα βήμα πιο πλάι λίγα βήματα βουβά πιο κει

Μια ιστορία ο καθένας μια ιστορία δική μα τόσο κοινή

Απλός θαυμαστής

Ένα ρούχο πλυμένο ένα ρούχο ζεστό αδιάβροχο απ’ τον καιρό καμωμένο

Ένα παπούτσι καλό ένα πόδι γυμνό απ’ τη ζέστη το κρύο ψημένο

 Απλός θεατής

Ο καφές το τσιγάρο ένα άσπρο χαρτί

Και γεμίζουν οι σκέψεις αμέσως

Η μοναξιά λιγουλάκι έχει χαθεί

Και το φως της κολώνας σβησμένο

Γύρισε ο χρόνος και η άνοιξη μπήκε

Οι ορμόνες στο κεφάλι μου γυρνούν

Νεύρα τεντωμένα και όλα με πειράζουν

Απωθημένα κακίας ζητάν στην επιφάνεια να βγουν

Κρυμμένα στολίδια,
τα θέλω μου, πνιγμένα

Φωνάζουν τριγύρω και βρίζουν τα παντα

Δικά τους τα νιάτα τα θέλουνε όλα

Το αίμα σαν βράζει ουρλιάζουν οι φθόγγοι

Λόγια που πονούν αλλά συγνώμη δε δίνουν

Τα χέρια απλωμένα μαυρίζουν το δέρμα

Μικροί και μεγάλοι από απόσταση κοιτούν

Δύναμη γνώσης και άσπρα μαλλιά

Δε συμφωνούν δε συμβαδίζουν

Ως σαν το πρέπει ορίζει

Οι μικροί πιο μεγάλοι ξέρουν να στέκουν

Οι μικροί πιο καλά τα πράγματα θωρούν

Σκληροί κριτές τους ασπρομάλληδες ρίχνουν

Στη ρώμη στο θάρρος και στο μυαλό

Είμαι μεγάλος και ξέρω τι κάνω

Εγώ θέτω το λάθος και το σωστό

Ποιος τάχα νομίζεις πως κουμαντάρει

Εγώ το σκήπτρο τώρα κρατώ

Γι’ αυτό το νέο φεγγάρι να σβήσει;

Ο ήλιος μονάχα το σκήπτρο κρατεί;

Δεν κάνει το βρέφος να συλλαβίσει

Ο μεγάλος το λόγο στο χέρι κρατώ

Ζητώ το σέβας και σέβας δε δίνω
Αθώρητο λάθος στη καμπούρα κουβαλώ

Ας υπήρχαν λόγια να σου πω αυτό που υπάρχει

μέσα στην καρδιά μου

όταν το βλέμμα μου στο βλέμμα σου βυθίζεται.

Και τοχω φυλακτό στα όνειρα μου

το δάκρυ που κυλάει στα μαγουλά μου

Κρυφή χαρά, κρυφή μιλιά του ερωτά μου.

Δική σου η ματιά, δική κι αγκαλιά σου

μέσα στα χάδια σου μέσα στα φιλία σου

ώρες που γέρασαν,
για μένα δεμένες στο κρυφό ημερολόγιο  

Στο δρόμο σαν ερχόμουνα, πρωί,
πανσέληνο κοιτούσα,
τι τάχα να ζητούσα,
κάτω από το φεγγαρόφωτο,
αργά σαν περπατούσα………….
Κοίτα ψηλά και χαμογέλα
ο ήλιος έχει ανατείλει ακόμη μια φορά
κι ας τον ουρανό θα κρύβουν σύννεφα.
Που θα πάει κάποια στιγμή τα σύννεφα θα διαλυθούν
και ο ήλιος θα φέρει φως στη γκρίζα τη ζωή μας

ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ.........

Περπατάς αγέρωχη και χαιρετάς με ένα νεύμα, μια κίνηση, ένα χαμόγελο
ένα τυπά με σκούφο κι ανασκουμπωμένα τα μανίκια
τη φουρνάρισσα με το πανέρι φορτωμένη
τους θαμώνες στο καφενέ.
Ποδηλατάδα ακολουθώ και σε θαυμάζω.
Τ' αγέρι σε χαϊδολογά και τη χαίτη σου ανεμίζει
οι μπούκλες σου ατίθασες δαμάζουν τις ματιές
και το τραγούδι από τα χείλη σου πλανεύει
Σαν τη νεράιδα που δεν τρομάζει να φανεί
τα κάλλη της να κρύψει
κι όλοι θαυμάζουν τη κορμοστασιά
κι όλοι θαυμάζουν την παρουσία
Κρυμμένοι λογισμοί κρυμμένοι φόβοι
λαχτάρα αυτού που είναι μακριά
σε ένα γράμμα δυο λέξεις απαντούν
δυο λέξεις που δεσμεύουν
Μια παραδοσιακή μορφή τα λόγια αλλάζει
και γλυκαίνει τα πικρά
χαροποιεί τα λυπηρά
και από μακριά μια γνώμη στρώνει.
Παίζει το ρόλο του θεού
παίζει το ρόλο μάγου
δεν θέλει τα μάτια σου θολά
τα χείλη σου σφιγμένα
θέλει τα γύρω ναν καλά
τα κάνει όπως πρέπει
Η απόσταση να μη χαλά την των πραγμάτων τάξη
μαγεύει την απομάκρυνση
και τα ρητά χαράζει
Χαράζει νέα πατήματα
χαράζει νιές αλήθειες
το πνεύμα νάναι ήσυχο το χρόνο να ξεγελάει.