ΑΚΤΗ

Σπασμένα κατάρτια ξεχωρίζουν απ΄την όχθη,
σπασμένες ζωές ξεψυχούν στ΄ακρογιάλι,
συχνάζουν αηδόνια στ΄αλμυρίκια;
Πως να γλεντήσουν στις χαρές,
και πως ν΄αντέξουν τις φθορές του χρόνου,
δυο μάτια που θωρούν από μακριά;
Ξενύχτηδες αδειάζουν μπουκάλια
εκεί που άλλοι αποθυμούν ζωής στολίδια,
στις άμμου τα κοχύλια ακούς ιστορίες παλιές.
Πας, μια φωτιά και μια κιθάρα
μια ψάθα, δυο φιλιά και λίγα άστρα.
Μια  αγκαλιά με δάκρυα ποτισμένη.
Τι απομένει;
Τρεξίματα, αναμαλιάσματα
άτσαλο άρπαγμα, γεμάτο πόθο.
Της μοναξιάς το μονοπάτι
άδειο κρεβάτι
κι ο αναστεναγμός βαθύς πολύμορφος.
Τι απομένει;
Στιγμή χαμένη στο απέραντο γαλάζιο ψάχνω.