Ένα κορδόνι η ζωή μου

Που λύθηκε σαν έφυγες εσύ

Ποιο χέρι θα το ξαναδέσει;

Ποιο μάτι θα το ξαναδεί;

Μια νότα ξέμπαρκη η ψυχή μου

Που ψάχνει ρεφρέν για να κρυφτεί

Την άφησες μετέωρη χωρίς το στίχο

Και δεν έχει τίποτα να πει

Έγραψα  «στοπ» στο τοίχο απέναντί μου

Για να θυμάμαι τι χρώμα έχει λέξη μοναξιά

Για να θυμάμαι να τη σβήνω

στα στήθη μου σα φουντώνει η φωτιά

Καθάρισες το τραπέζι κι έκρυψες

Το κρασί σου το γλυκό για να μη πιω

Θυμόντας σε και μεθύσω

Και χωρίσω τη γη απ’ τον ουρανό

Τα’ αστέρια απ’ το φεγγάρι

Κι είναι και τούτα σα και με

Τώρα που έφυγες εσύ