Ένας αφανής ήρωας, μα τόσο αγαπημένος, δίνει χωρίς να νοιάζεται τι πίσω θα γευτεί.

Ετούτο το χαμόγελο των γύρω του λαμβάνει και αυτό ασυνείδητα τον
ευχαριστεί.

Τριγύρω του μια ζεσταμένη ακτίδα και αυτός πελώρια μικροσκοπικός
χαμογελά με ήρεμη τη συνείδηση πως κάτι έχει προσφέρει.

Τίποτα πίσω δεν άφησε και μπρός του δε περιμένει, μονάχα στης στιγμής το πέρασμα αρπάζεται και δένει.

Ιστορίες αλλόκοτες, παράξενα γραμμένες έχει σε όλους κάτι να πει
και από όλους κάτι να υπομένει.

Διδάσκει και διδάσκεται στο πέρασμα του
χρόνου και οι θύμησες αυξάνονται και πλημμυρίζει όλος με ζέστη.

Μια ζεστασιά συναίσθημα μια ζεστασιά ονείρου, ονείρου που δε ονειρεύτηκε μα έζησε εξ
ολοκλήρου.

Πορεύτηκε μες τη ζωή και μέσα από αυτά που χάνει κερδίζει ολοένα πιο πολλά που τόσο τα θαυμάζει.

Κρατάει ένα χέρι τρυφερό και ένα σκληρό ατσάλι και στέκεται μπρος στο θεό άνθρωπος όλο χάρη.