Γύρισε ο χρόνος και η άνοιξη μπήκε

Οι ορμόνες στο κεφάλι μου γυρνούν

Νεύρα τεντωμένα και όλα με πειράζουν

Απωθημένα κακίας ζητάν στην επιφάνεια να βγουν

Κρυμμένα στολίδια,
τα θέλω μου, πνιγμένα

Φωνάζουν τριγύρω και βρίζουν τα παντα

Δικά τους τα νιάτα τα θέλουνε όλα

Το αίμα σαν βράζει ουρλιάζουν οι φθόγγοι

Λόγια που πονούν αλλά συγνώμη δε δίνουν

Τα χέρια απλωμένα μαυρίζουν το δέρμα

Μικροί και μεγάλοι από απόσταση κοιτούν

Δύναμη γνώσης και άσπρα μαλλιά

Δε συμφωνούν δε συμβαδίζουν

Ως σαν το πρέπει ορίζει

Οι μικροί πιο μεγάλοι ξέρουν να στέκουν

Οι μικροί πιο καλά τα πράγματα θωρούν

Σκληροί κριτές τους ασπρομάλληδες ρίχνουν

Στη ρώμη στο θάρρος και στο μυαλό

Είμαι μεγάλος και ξέρω τι κάνω

Εγώ θέτω το λάθος και το σωστό

Ποιος τάχα νομίζεις πως κουμαντάρει

Εγώ το σκήπτρο τώρα κρατώ

Γι’ αυτό το νέο φεγγάρι να σβήσει;

Ο ήλιος μονάχα το σκήπτρο κρατεί;

Δεν κάνει το βρέφος να συλλαβίσει

Ο μεγάλος το λόγο στο χέρι κρατώ

Ζητώ το σέβας και σέβας δε δίνω
Αθώρητο λάθος στη καμπούρα κουβαλώ