Μέσα στο φως των αστεριών τα άτια καβαλάνε

και με το φως της χαραυγής με το μυαλό ξυπνάνε,

γιορτάζουν οι ψυχές θαρρώ χορεύοντας στων άστρων το φέγγος

και κυματίζει η θάλασσα σαν τη φωτιά αντικρίζει.

Τη δύναμη του ουρανού ποιος τάχα θα δαμάσει

 σαν παρασέρνει τη καρδιά και ποιητές μας βγάζει.

Αλλοπρόσαλλα μπορώ εσένα να κοιτάζω

μα είμαι του ουρανού χρυσός

 και κόκκινη σαν αίμα

 και με ανάσες σ αγαπώ

τα χάδια μου σου κλέβω

και σε φιλώ,

 ροδόσταμο σου στάζω σαν έρθει ο αυγερινός τον κόσμο σου,

σου τάζω......................