Κάθε μέρα ακούω τη φωνή σου,
και τα αισθήματά σου με φορτώνεις
άλλοτε να με ξεσηκώνεις,
άλλοτε να με προσγειώνεις στα κοινά που τόσο θέλω να αποφύγω.
Θα ήθελα να φύγω.
Μα η φυγή δεν είναι λύση, είναι παγίδα.
Από τη μια των ανθρώπων μου θέλω την φροντίδα να την έχω
όμως μαθαίνω και δε μπορώ τη μοναξιά σαν μου επιβληθεί στο χρόνο.
Δε θέλω αναδρομές μονάχή μου να κάνω
θέλω επιδρομές κι αγάπη και παιχνίδι
θέλω να βλέπω ν' αντιδρούν στο άγγιγμα, στο χάδι
έτσι αντιλαμβάνομαι πως ζω.
Μέσα από το χαμόγελο, μέσα απ τη  γκριμάτσα
μέσα από το γέλωτα, τη προσβολή,την ύβρη
αψιμαχίες και φιλιά, ματιές που ανάβουν πόθους
σαν κοιτώ αντιλαμβάνομαι ότι ζω
σαν τα περνάω Υ Π Α Ρ Χ Ω