Τι το ζητάς το όνειρο σαν δεν μπορείς να το στηρίξεις;

Τι τη ζητάς την αναγνώριση όταν δεν θες να κουραστείς;

Πως θα βρεις ευημερία όταν δεν θες να πολεμήσεις;

Πως να 'σαι ο πρώτος, απ' την αρχή αν δε ψηθείς;

Οι γέροντες γνωρίζανε που λέγαν αποφθέγματα.

Οι μάνες, κι οι πατεράδες μας, το όχι σαν μας λέγαν.

Μικρά παιδιά, μικρά πανιά, μεγάλα με φουρτούνες.

Μικρά μυαλά, στενά μυαλά, φτωχές κι οι εμπειρίες.

Της μάθησης, της θύμωσαν, της γύρισαν τη πλάτη,

μα και αυτή τους άφησε στα κρύα του λουτρού.

Στον τοίχο το κεφάλι τους νομίζεις το χτυπάνε;

το 'θκο μας μπάλα κάνανε και παίζουνε πινγκ πονγκ.

Εμείς το ανάθεμα πότε θα το φχηθούμε;

Και το δικό τους μέλημα πότε θα του ριχτούμε;

Πότε θα κάνει ξαστεριά τον ήλιο για να δούμε;

Μέσα στα χαρακόματα τον πόνο μας μετράμε.

Το πιάτο μας είναι μισερό κι η θράκα μας σβησμένη.

Ο πόνος, μας πάει σε γιατρό, που δε μας περιμένει.

Κι η κύφωση στη πλάτη μας όλο και μεγαλώνει.