ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ
Έφτασα στη πόρτα ανάλαφρα πατώντας.
να' σαι εκεί μισογερμένος στη καρέκλα,
ανάμεσα στο λευκό της μοναξιάς,
να ατενίζεις το απέραντο γαλάζιο.
Το βλέμα σου πρόδιδε το ταξίδι του μυαλού
την ηρεμία της ψυχής στην απομόνωση.
Σε κοιτώ, σου χαμογελώ κι αναρωτιέμαι
Αναποφάσιστες κινήσεις σου χαλάνε τη στιγμή.
Ταράζεσαι και αμήχανα απολογίσαι.
Ξεκάθαρα δεν ξέρω αν σε συμπαθώ
ή κάτι μέσα μου αρνήται σ' αυτό που μεταδίδεις.
Μετακινήσε κι αισθάνομαι τη μουσική σου!
την ακούω, την γεύομαι και χάνομαι σ' αυτή.
Και τότε επέλεξα να παίξω έγώ τη μουσική μου
να την ακούσεις κι εσύ, να την νιώσεις να την γευτείς.
Επικοινώνησες μαζί μου κι η μουσικές μας γίνανε μία.
Το άκουσμα της ασταθές, με ενδείξεις ταραχής κι αμφιβολίας.
Σταμάτησε στο θρόισμα των φύλλων.
Σταμάτησε στο τρίξιμο της πόρτας.
Η φωνή η γνώριμη, η παλιά, ξανάφερε το χθές στο σήμερα.
Και η μαγεία χάθηκε, και η αίσθηση της απόγνωσης μεγάλη.
Ανεκπλήρωτα πάθη μετέωρα ζητούν το καταλάγιασμα.
Στης λίμνης τα πράσινα νερά καθρεφτίστηκαν,
ένα τοπίο από μακριά γνώριμο, έγινε οικείο.
Ένα χάδι, λόγια που βρίσκουν αποδοχή.
Τάση για φυγή, για καινούργια αρχή και νέο τέλος.
