Τι το ζητάς το όνειρο σαν δεν μπορείς να το στηρίξεις;

Τι τη ζητάς την αναγνώριση όταν δεν θες να κουραστείς;

Πως θα βρεις ευημερία όταν δεν θες να πολεμήσεις;

Πως να 'σαι ο πρώτος, απ' την αρχή αν δε ψηθείς;

Οι γέροντες γνωρίζανε που λέγαν αποφθέγματα.

Οι μάνες, κι οι πατεράδες μας, το όχι σαν μας λέγαν.

Μικρά παιδιά, μικρά πανιά, μεγάλα με φουρτούνες.

Μικρά μυαλά, στενά μυαλά, φτωχές κι οι εμπειρίες.

Της μάθησης, της θύμωσαν, της γύρισαν τη πλάτη,

μα και αυτή τους άφησε στα κρύα του λουτρού.

Στον τοίχο το κεφάλι τους νομίζεις το χτυπάνε;

το 'θκο μας μπάλα κάνανε και παίζουνε πινγκ πονγκ.

Εμείς το ανάθεμα πότε θα το φχηθούμε;

Και το δικό τους μέλημα πότε θα του ριχτούμε;

Πότε θα κάνει ξαστεριά τον ήλιο για να δούμε;

Μέσα στα χαρακόματα τον πόνο μας μετράμε.

Το πιάτο μας είναι μισερό κι η θράκα μας σβησμένη.

Ο πόνος, μας πάει σε γιατρό, που δε μας περιμένει.

Κι η κύφωση στη πλάτη μας όλο και μεγαλώνει.

 Μεθ' ημών η του θεού ευλογία

Μέσα στη δίνη του πόνου πιάστηκες

κι ορίστηκες την άκρη να βρεις.

Το δάκρυ τον πόνο στο στήθος δεν χαλάρωσε

κι ας έτρεξε στο δρόμο να χαθεί.

Και το μυαλό πως να μαζέψεις

σαν χάνεται ένα κομμάτι του εαυτού σου.

Μα μη  πλανηθείς πως έφταιξες

πως η αιτία του κακού εσύ υπήρξες

γιατί δεν είδες, δεν επρόλαβες, 

το σηκωμό της καταιγίδας να τον πνίξεις.

Μα κόρη, η γη γυρίζει,

και κει που στέκεσαι αύριο θα 'σαι.

Μη τάχα φταις και δι' αυτό;

Πως μάτια μου το ήλιο να σταματήσεις,

το φεγγάρι να κυνηγά για νά 'βρει;

Αυτό μπροστά στη μύτη του χάνεται

με οφθαλμαπάτη αχνή.

Ονειρέψου και κράτα τα όμορφα

στα μάτια σου και στη καρδιά.

Στέκεις στιγμές κι αναζητάς

μια κουβέντα, ένα αστείο, έναν καυγά,

κι η πίκρα σβήνει,

σαν το χαμόγελο στις άκρες των χειλιών σου ξεμυτά.

Και πέρνεις αναπνοή,

και φτιάχνεις ζωή,

και δυναμώνεις.

Το χάδι της λύτρωσης 

στου χρόνου το πέρασμα θα νιώσεις.

Έτσι είναι το θαύμα της ζωής, θα δεις.