ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΙΑ ΤΡΥΠΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Χτυπάει ο κώδων
χτυπούν τα τέλεια
όλα εις την εντέλεια
και ο φόβος πανικός.
Χτυπούν καμπάνες
γραφές αράδες
κρυμμένα λόγια
καυτά σεντόνια.
Εραστές της δεκάρας
εγωιστές της φαμφάρας
ποιανού το δίκιο
θα περάσει εδώ?
Χαμένοι κόποι
λάθος οι τρόποι
σκοινί τραβώ
ποιος θα πέσει?
θα δω!!!!!!!!!

Πάνε τόσα χρόνια που είσαι δίπλα μου.
Η μέρα ξυπνά και τα χείλη σου με καλημερίζουν.
Το χαμόγελο σε αναζητά καλημέρα να σου πει
και το μαξιλάρι καλύπτει το κενό της ζεστασιάς σου.
Αναγκαίο κακό της δουλειάς ο χωρισμός.
Το κάλεσμα στη μέρα ανάσα γλυκιά.
Το καλωσόρισμα αγαλλίαση στο στήθος.
Φωνούλες ζωηρές ηχούν κι αγκαλιές ανοίγουν
για να σου πουν πως η αγάπη είναι εδώ.
Τα μάτια αλλάζουν βλέμματα κι είμαστε εμείς.
Μουσική, γέλια, παιχνίδια και νιάτα.
Πειράγματα σε γλώσσα αναιδή αλλά αποδεκτή.
Φαύλη αλλαγή σε πανικό, μορφασμούς, γκριμάτσες.
Διαιτητές στο γήπεδο πιασμένοι χέρι χέρι.
Στο λιμανάκι μας αποζητούμε της αγάπης τη γαλήνη
κι ξαναγεννημένοι αφηνόμαστε στο φως της μέρας

LAZY   9/1/2015




Κρεπάρισα μαλλί και βγήκα έξω.
Αδέσποτο σκυλί, χωρίς διέξοδο
Καλύπτω φάτσα με μπογιές.
Κάηκα με σένα και το μπες βγες.
Καθάρισα τα χνώτα με μια μέντα,
μα μόνο στο χαρτί έβγαλα κέντα.
Χαράμισα χρόνο για έρωτες και προσοχή,
χαράμισα ζωή δίχως ενοχή.
Μπήκα στο τούνελ της μοναξιάς
και μόνο στη σκέψη, δίχως ποτό, έδωσα λύση.
Γιατί είμαι σκληρός.
Παπάρια, αφρός.
Στριμώχτηκα και κλείστηκα
στον καπνό του τσιγάρου
ακόμη μια φορά φουγάρο.
Αλητεία και ξέσπασμα χωρίς αύριο.
Το τοπίο δεν άλλαξε καθόλου.
Τζάμπα συνθήματα, πουρές για μάσα.
Χώθηκα σε τενεκέ, για να βγω πάλι.
Ξεπλύθηκα στο δάκρυ τ' ουρανού
κι ενώθηκα στου κρότου το βρυχηθμό.
Σήκωσα ώμους. το στήθος γύμνωσα
και ρίχτηκα στον άνεμο.
Γιατί είμαι σκληρός.
Παπάρια, αφρός.

Στην πόρτα σου ξωκλήσι μου ανήμπορη ξαπλώνω,

τον Άγιο ονειρεύομαι θερμά να παρακαλώ.

Στον αύλιο το χώρο σου θεριά να προσκηνάνε,

γυναίκες να γλυκοκλαίουνε και κόρες να προσευχάντε.

Και ευλογιά από ζεστή ψυχή σε όλους να προσφέρετε,

απλόχερα να δίνεται στης θάλασσας τα γεράκια, 

και τα καντήλια σου άσβεστα να καιν για τις ψυχούλες.

Νύφες να καλοπαντρεύονται, τη δυστυχιά μη δούνε,

τα βρέφουδα τα όμορφα, καλά να ονοματίζουν

κι όλοι πιστοί σου ταπεινοί να σε ευχαριστούνε.

Λυράρηδες και τραγουδιστές να χαίρουνται, να υμνούνε,

λεβεντονιές, λεβεντονιοί στις πλάκες να βροντάνε

τα κούτσικα να στέκονται και να χειροκροτάνε..............

Κι αν ο ίδιος χαθώ,

σε τόσο μικρή ζωή αν βρεθώ,

στα στήθη σου το μάγουλο θ' αγγίξω,

εκεί θ' αναπαυθώ,

εκεί θα ξαναγεννηθώ,

εκεί αιώνια θα ζήσω.

Με της καρδιάς το χτύπο θα ανακουφιστώ,

την ταραγμένη μου ψυχή θα ηρεμήσω,

το τρομαγμένο μου μυαλό πάλι θα το κουρδίσω.

Τι κι αν ο ίδιος προκαλώ,

κι αν μόνο μια στιγμή την κεφαλή στο στήθος ακουμπήσω,

τόση θε νά 'ναι η ζωή που θα 'θελα να ζήσω.

Μάνα, γυναίκα, σύντροφος, αγάπη αληθινή............