Η ΜΥΤΗ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟ ΛΑΙΜΟ.

Σου ρίχνω βλέμματα και σε περιεργάζομαι.
Μου κάνεις μια νότα αληθινή και μια κρυμμένη.
Δεν θέλω είδηση να πάρεις ότι σε μελετώ.
Μ' αρέσει το παιχνίδι που μου παίζεις.
Συμμετέχω συνάμα κι απαντώ στα "ερωτήματα" που θέτεις.
Δεν ξέρεις όμως το παιχνίδι που παίζω εγώ
για να σε μάθω.
Θυμίζουμε γάτα ποντικό και δείχνεις να σ' αρέσει.
Κρύβομαι καλά μου "λες" σαν μισοκλείνεις τα βλέφαρά σου.
Χαρά μου στην αναρώτηση να ζεις, τραντάζονται τα νερά μου.
Πατώ σταθερά και γεμίζω γνώση από τα λόγια τα πετούμενα των άλλων.
Μα δε το ξέρεις τούτο να! κι έχω το πάνω χέρι.
Θα 'θελα όμως και εσύ κάτι κρυμμένο νά 'χεις.
Των παιχνιδιών την ταραχή να δίνεις και να παίρνεις.
Μου ρίχνεις ατάκες ξαφνικές, στον ύπνο να με πιάσεις
τα καταφέρνεις κι απορώ ως που θέλεις να φτάσεις.
Και τώρα να μια σκέψη αληθινή και όμορφη σε καλύπτει
απ' της ζωής μου τη πτυχή.
Δεν ξεπερνάς το πάθος μου, τον πόθο, την ανάσα μου.
Αυτό που με κάνει να γελώ κι ευφραίνει την ψυχή μου.
Καλό το παιχνίδι που ζητώ μα πίσω σε αφήνω.
Τώρα πάω αλλού, μα πίσω θα γυρίσω
να ξαναρχίσω να κλωτσώ και να σε σιγοψήνω.