ΑΝΟΗΣΙΑ

Μη ζητάς άνθρωπε το μάτι του θεού επάνω σου να είναι
Το αδηφάγο βλέμμα σου τυφλό θα τον αφήσει
Ξεχνάς από που προέρχεσαι ξεφτιλισμένο πλάσμα?
Τους δίπλα σου ζώα, αγράμματους και χίλια δυο φωνάζεις,
στη καλοσύνη τους απλόχερα αγένεια μοιράζεις
μα το καθρέφτη σου με τι ντροπή το βράδυ τον κοιτάζεις?
Η ευγένεια που φύσηξε στην ψεύτικη ύπαρξή σου το Πνεύμα αυτό το Άγιο
τι το 'κανες?
Σ΄αρέσει όταν το μάγουλο του άλλο το ραπίζεις
μα στο δικό σου τη μελανιά του διαόλου δεν την εξεχωρίζεις.
Νομίζεις πως αν κεντάς καρδιές τον άλλο μαγαρίζεις
μα μες σε τούτο το ντουνιά σαν σε, γομάρια θα γνωρίζεις.
Κι όταν η καλοσύνη θα χαθεί τελείως από σιμά σου
τα κόπρανα του γαϊδουριού θα τρως που βρίσκεται μπροστά σου.
Και όσους πίκρανες και πόνεσες και έβρισες για το καλό που σου 'δωσαν
από αντίκρυ θα κοιτάς με σένα να γελάνε.............