Είναι οι ώρες ατελείωτες μέσα στους τέσσερις τοίχους.
Πολλοί αρέσκονται σ' αυτή τη κατάσταση αλλά εγώ , νεύρο.
Θέλω να κάνω πολλά αλλά δεν ξέρω πως.
Στην καρδιά μου  υπάρχει μια θλίψη για όλα αυτά που χάνονται σε μια στιγμή και κερδήθηκαν με πολλές θυσίες.
Κι ο κόσμος στο όνειρο.
Δεν υπάρχει σκέψη μόνο το εγώ, το τι θέλω, τι με συμφέρει, το τώρα.
Ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι.
Ξεχάσαμε ότι είμαστε κοινωνικά όντα.
Ξεχάσαμε το "χέρι χέρι θα ανεβούμε το βουνό".
Ξεχάσαμε ότι υπάρχουμε χάρη στους " γέρους" μας.
Ξεχάσαμε να ζούμε.
Ρομπότ.
Και τώρα ακόμη χειρότερα.
Τώρα χάνουμε σιγά σιγά τις ελευθερίες μας.
Έλεγχος!
Έλεγχος για τα πάντα.
Άδεια να πάω στη δουλεια.
Άδεια να παω για ψώνια.
Άδεια να πάω το ζωντανό για ξελάφρωμα.
Άδεια για να βγω στον ήλιο, τη βροχή, το κρύο.
Άδεια για να δω τη μάνα μου, τη γερόντισσα που μένει μόνη στο χωριό.
Άδεια να προσκυνήσω αυτά που πιστεύω.
Κατοχή!
Φτώχεια πνευματική και σωματική και κοινωνική.
Μα πιο πολύ με πονάν τα νιάτα.
Δίχως μυαλό, δίχως γνώσεις, δίχως διορατικότητα, δίχως όνειρα και στόχους.
Μα είναι η μόνη ελπίδα μας.
Τα νιάτα αντιστέκονται παρ' όλη την αγνοία τους.
Έτσι για τον τσαμπουκά.
Έτσι γιατί γουστάρουν.
Γιατί τα νιάτα είναι αναρχικά.
Γιατί τα νιάτα δεν φοβούνται.
Χτυπούν τη λάμα κάθετα κι ο πόνος δεν τα αγγίζει.
Αν είσαι σοφός δεν τα μποδίζεις.
Μοιράζεσαι τη σοφία σου, τους τη χαρίζεις.
Μ' αυτήν παραστάτη βοηθό, πολλά μπορούν να κάνουν.
Σαν του θεού τη φώτιση που δίνεται μ' αγάπη, οπλίστε τα, φυλάξτε τα, δυναμώστε τα, ωθήστε τα.
Είναι, η αλήθεια που πονά αλλά σε κάνει πιο δυνατό.
Είναι, η αθωότητα που έχεις χάσει.
Είναι, η χαρά που έχεις ξεχάσει.
Είναι, το όνειρο που δεν έχεις εκπληρώσει.
Είναι, το όπλο που πια δεν μπορείς να κρατήσεις.