Πέρασες μια ζώη περιμένοντας τη μοναδική εικόνα που αγάπησες
 στο κατώφλι της κάμαρης σου να προβάλλει.
Ένας γκρίζος κόσμος γεννήθηκε και ένας Πίτερ Παν μεγάλωσε μέσα σου,
κάνοντας σε να κρύβεσαι στη δική σου χώρα, ένα δώμα πέντε επί πέντε.
Και τι δώρα να δώσεις χωρίς τον κόσμο να γνωρίσεις?
Τι σκέψεις να μοιραστείς γνωρίζωντας μόνο τον πόνο της απώλειας?
Και ποια χαρά να μεταδώσεις με μόνη ευτυχία το χαμόγελο ενός βρέφους δανικού.
Κι όμως η φύση σου, γυναίκα, δίνει από μόνη της πολλά περισσότερα.
Το έχεις μέσα σου, δωσμένο από το θεό,
που πολλές φορές διώκεις όχι από μίσος αλλά από απόγνωση.
Σου ζητούνται πολλά, να δώσεις, να πεις, να απαντήσεις, να γιάνεις, κι αν και κανείς δεν νογά.
Στη μονανξιά σου μέσα γεννιούνται τόσες επιθυμίες, τόσες πικρές σκέψεις που αρχίζεις να φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και θέλεις την αγνότητα τη παιδική να μη σε εγκαταλείψει.
Και γίνεσαι σκληρή ξεστομόντας τη δική σου αλήθεια νιώθοντας πως είσαι ειλικρινής.
Κι λίγος κόσμος γύρω δεν συμμερίζεται τη μοναξιά σου.
Δεν καταλαβαίνει τη μεγαλήτερη σου επιθυμία να είσαι μέρος του,
κι ας χρειαστεί συμβιβασμούς να κάνεις.
Γιατί θέλεις να σ αγαπούν και να σε αποδέχονται, κι ας μη συμφωνούν με ό,τι λες ή ότι κάνεις.
Γιατί θέλεις να σ αγαπούν όπως κι εσύ με μια αγάπη ασυμβίβαστη, αληθινή, που δεν φοβάται να σε πονέσει για να σε κάνει πιο δυνατή.